faarhadB

این که چگونه کودکان خود را به ورزش علاقه مند سازیم سوالی است که خیلی از والدین میپرسند.در این بخش بهترین کودک راهکارهایی برای شما دارد

انجام ورزش روزانه کاری است که باید از دوران کودکی آغاز شود . ورزش هایی که به کودکان داده می شود، باید نوعی باشند که به تربیت قوای فکری و نظم روحی آن ها کمک کند .علاقه‌مندکردن کودکان به ورزش کار سختی است، اما با روش‌های ساده‌ای می‌توان کودکان را به سمت ورزش کشاند.

از ورزش ها و بازی های کودکان، استفاده های دیگری نیز می توان نمود مربیان دلسوز و زیرک، با توجه به نوع بازی ها و ورزش های مورد علاقه کودکان، می توانند شخصیت واقعی و حقیقی و نیز استعدادهای نهفته کودکان و حساسیت های روحی آنان را کشف نموده و در برنامه ریزی های تربیتی، مورد توجه و استفاده قرار دهند.

آکادمی متخصصان اطفال آمریکا این توصیه‌ها را برای تشویق فعالیت جسمی در میان کودکان ارائه میدهند:

 با متخصص اطفال کودکتان دیدار کنید تا او با شما و کودک‌تان درباره اهمیت فعالیت جسمی برای سلامت هر فرد صحبت کند.
کودک‌تان را تشویق کنید تا به ورزش یا فعالیت جسمی دیگر مناسب سنش که به آن علاقه دارد، یا فعالیتی که خانواده می‌توانند همراه هم از آن لذت ببرند، بپردازد.
 جای ایمن را برای کودک فراهم کنید که بتواند در آنجا به ورزش و بازی بپردازد، و اسباب‌بازی‌هایی را به او بدهید که فعالیت جسمی او را تشویق کند.
 خودتان با اختصاص دادن زمانی به ورزش و بازی با کودک‌تان، به فعالیت جسمی بپردازید.
 زمان گذرانده شده در پای تلویزیون و کامپیوتر را برای همه اعضای خانواده محدود کنید.
 به کودک‌تان بیاموزید بیش از حد به خودش فشار نیاورد- ورزش باید برای کودک سرگرم‌کننده باشد، نه دردناک.
از این بسته های آموزشی و شاد برای به حرکت درآوردن و تمایل به ورزش و حتی رقصیدن کودکان خود استفاده نمایید
دلایل عدم تمایل کودکان به ورزش :
عدم شکل‌گیری مهارت‌های ضروری کودک: بسیاری از ورزش‌ها برای کودکان پیش از دبستان، مناسب سن آنها نیست چون بیشتر از نظر توانایی فیزیکی، دامنه تمرکز و توان یادگیری قوانین بازی رشد کافی نکرده‌اند. به دلیل ناکام ماندن در انجام بازی صحیح از سوی همسالان، طرد و از فعالیت جسمی متنفر می‌شوند.

در این‌گونه موارد والدین می‌توانند این بازی‌ها را در منزل با خود انجام بدهند و او را تشویق کنند. او فارغ از نگاه همسالان با تشویق شما به سرعت قواعد بازی را فرا می‌گیرد و در محیطی امن به بروز توانایی‌های خود علاقه‌مند می‌شود. ادامه این کار به افزایش تمایل او به ورزش کردن منجر می‌شود.

برد و باخت: کودکان دبستانی که به ورزش کردن علاقه ندارند، اغلب از دیدن باخت همسالان خود عصبی و حتی شوکه می‌شوند. برد و باخت و تحمل باخت را بدترین جنبه ورزش می‌دانند و از آن تا جایی که بتوانند کناره می‌گیرند. در این‌گونه مواقع والدین بهتر است به ثبت‌نام کودکانشان در کلاس‌های ورزشی اقدام کنند. ورزش‌های غیر رقابتی و انفرادی اولین گام است. دراین مورد می‌توان به شنا و ژیمناستیک اشاره کرد. هر چه سن کودک بالاتر می‌رود، جنبه‌های رقابتی برای او اهمیت بیشتری پیدا می‌کند به شرط اینکه قبل از آن علاقه به ورزش در او ریشه دوانده باشد. اغلب بچه‌ها تا 11 و 12 سالگی به ورزش‌های رقابتی علاقه‌ نشان نمی‌دهند.

برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید....

بازی کردن در دوران کودکی یکی از لذت بخش ترین کارهایی است که یک کودک می تواند انجام دهد و این کار برای او شادی آور و شیرین است. یکی از مکان هایی که کودکان آن را بسیار دوست دارند پارک است اما امروزه پارک های بسیاری در سطح شهرمان وجود دارند که از نظر امنیتی و وسایل بازی مناسب نیستند. در این گفت و گو درباره اینکه آیا کودکانمان را به پارک های شهر برای بازی ببریم یا نه پاسخگویمان شدند.

خیلی از والدین تمایلی برای بردن فرزندانشان به پارک ها ندارند و ترجیح می دهند کودکشان در خانه و تنها بازی کند. این تفکر نشات گرفته از چیست؟
بیشتر والدینی که چنین دیدگاهی دارند خودشان دچار استرس و ترس هستند و برای اینکه خطری کودکشان را تهدید نکند، مانع از رفتن او به پارک یا فضاهای عمومی سبز شهر می شوند.

بله، اما این موضوع دلیل نمی شود که کودک را در خانه محبوس و از بازی در پارک منع کنیم. به هر حال در همه جای دنیا بچه ها برای بازی به پارک می روند و از بازی کردن کنار همسن و سالانشان لذت می برند. از طرف دیگر، از آنجایی که کشور ما دارای آفتاب بی نظیری است بهتر است برای دریافت نور آفتاب هم که شده اجازه دهیم بچه هایمان در پارک بدوند و بازی کنند.

موضوع دیگری که بسیار مهم است، وضعیت امنیت در پارک هاست. متاسفانه در بعضی از پارک های شهر آن امنیتی که باید وجود ندارد. والدین چگونه می توانند خودشان به نوعی امنیت را در کودکشان به وجود آورند؟

در وهله اول بهتر است خودشان دچار استرس و اضطراب نباشند تا بتوانند تمرکز بیشتری روی کودکشان در آن محیط داشته باشند و بعد هم بهتر است کنار کودک باشند و او را رها نکنند. به هر حال وسایل بازی ای که در پارک ها وجود دارد برای همه کودکان است و آنها باید استفاده از آنها را کنار کودکان دیگر بیاموزند.

بعضی از وسایل بازی در پارک ها از نظر بهداشتی مطلوب نیستند و این مساله باعث بروز امراض مختلف در کودکان می شود. در این مورد چه راهکاری پیشنهاد می کنید؟

بخشی از حل این موضوع به مسئولان امر مربوط است که باید آن را مد نظر قرار دهند. از طرف دیگر، والدین هم باید به کودکانشان بیاموزند که فضای پارک را تمیز نگه دارند و هر باری که از پارک به خانه بر می گردند دست هایشان را بلافاصله ضدعفونی کنند یا وقتی به پارک می روند حتما دستمال مرطوب همراه داشته باشند. اگر کودکی بیمار است هم بهتر است مدتی در خانه بماند و استراحت کند.

برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید....

انزوا و گوشه گیری یکی از مشکلاتی است که نوجوانان با آنها روبرو هستند و با بی توجهی و عدم درمان ممکن است در سنین بالاتر صرمات جبران ناپذیری به آنها وارد شود. نوجوانی مرحله ای از زندگی است و دارای ویژگی هایی از جمله افزایش هیجان و عواطف، ترس، محبت، خشم، تغییرات جسمی، استقلال و زود رنجی است و اطرافیان، به ویژه والدین نقش موثری در کنترل این رفتار در نوجوانان دارند.

گرایش به انزواطلبی در دوران نوجوانی

یکی از مهم ترین ویژگی های دوره نوجوانی گرایش به انزواطلبی است، گرچه نوجوان بیشتر وقت خود را در کنار همسالان و گروه دوستان می گذراند، اما تمایل به گوشه گیری و غرق شدن در افکار و آرزوها در او وجود دارد.
کم رویی و انزواطلبی از رفتارهای شایعی است که فرد را به شدت آزار می دهد و اگر درمان نشود، موجب بروز مشکلات دیگری مانند نبود اعتماد به نفس، افسردگی، اضطراب و زود رنجی می شود، همچنین نداشتن احساس توانمندی، پایین بودن عزت نفس و ناتوانی در بروز احساسات، بیان افکار و نظریات باعث جدایی فرد از فعالیت های گروهی می شود.

عوامل متعددی از جمله غم و اندوه شدید و مداوم، فقر و تنگدستی، ضعف و نقص جسمانی، احساس حقارت شدید، عقب ماندگی درسی، پذیرفته نشدن در خانه و مدرسه، احساس ترس و ناامنی، نابسامانی های خانوادگی، جدایی والدین، بی پاسخ ماندن پرسش های کنجکاوانه، بی حوصلگی در برقراری ارتباط سالم با نوجوان، نبود الگوی اجتماعی مطلوب در خانه، محرومیت از محبت مادر، حضور نداشتن پدر در خانواده، اعتیاد والدین، اختلال در غدد فوق کلیوی، بیماری های طولانی مدت نوجوان، انتقال فرد به مدرسه و مکان جدید، تبعیض، انتقادها و بهانه گیری های مستمر و بی مورد برخی والدین و معلمان در بروز گوشه گیری نقش مهمی دارند.

برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید....

1- محبّت و مهرورزی: در مورد این مطلب می توان گفت که پدر و مادر باید از قدرت عاطفی پنهان استفاده کنند و کودک را طوری به سمت خود بکشانند و کودک که می بیند از طرف خانواده ی مورد عشق و علاقه قرار می گیرد مشتاق می شود که به حرف پدر و مادر گوش دهدمثلا وقتی مسئله ای در مورد نماز خواندن مطرح می شود فرزند علاقه دارد که پدر و مادر این مسئله را برای او باز کنند. 

2–تناسب پیام و انتظار با شرایط سنی فرزند: هر سنی یک ظرفیت خاص خود را برای پذیرش محتوا دارد و در صورتی که از فرزند بیشتر از آنچه که هست انتظار داشته باشیم ممکن است نتیجه ناخوشایندی در پی داشته باشد .

3–رعایت استمرار و مداومت: یکی دیگر از اصولی که باید برای تربیت فرزند خود در نظر داشته باشیم اینست که کاری که انجام می دهیم مستمر باشد جوری نباشد که استمرار تبدیل به دلزدگی شود به طور مثال  هر روز سجاده خود را جلوی کودک خردسال پهن کنیم تا این عمل زیبا را درک کند و به آن علاقه من شود .

4–ارتباط خانه و مدرسه:ارتباط خانه و مدرسه از لوازم غیرقابل اغماض در تربیت دینی است. ضرورت این ارتباط را ویژگی توحیدی تربیت به وجود می آورد. تربیت به طور ذاتی به وحدت و یکپارچگی همه نهادهای تربیتی و بخصوص دو نهاد خانه و مدرسه محتاج است.

5– رعایت اعتدال: در زندگی روز مره باید حد اعتدال را در نظر داشت افراط و تفریط قائده ی زندگی را بهم می ریزد باید توجه داشت که علاوه بر اینکه نماز خواندن جز وظیفه ی اصلی فرزندان به حساب می آید ولی از بازی و سرگرمی بچه ها نمی توان چشم پوشی کرد و باید به هر دو جنبه دقت شود .

6- کودکان را تشویق وترغیب کنید : زمانی که کودک به سمت یک کار صحیح روی میاورد از طرف پدر و مادر مورد تشویق قرار بگیرد بیشتر از قبل مایل به انجام آن کار می شود .

برای مطالعه ادامه مطلب کلیک کنید....